İlk söz: En tehlikeli dezenformasyon türü, yanlış/yanıltıcı bir bilgiyi yoktan üreten değil, doğru bir bilgiye yönelik kitlesel kuşku yaratan; doğrunun itibarını sarsmayı hedefleyendir diye yazıyor kitaplar…
Küresel haber kaynaklarının güven ve dezenformasyonu inceleyen Reuters Enstitüsü Dijital Haber 2022 Raporu “Where Exposure To Fake News Is Highest”
fake news story. https://bit.ly/41cOwMw That was an important aspect of the Wikipedia, İngiliz DailyMail’i, “genel olarak güvenilmez” sayarak,
istisnai durumlar hariç, kaynak olarak kullanmayı yasaklama kararı almış…! ve Küresel oyun kurucunun en üst yöneticisinden teyit edici açıklama https://goo.gl/TEZJkC şimdilik bu notumuz burda kalsın..
Haber Kaynakları ve Eğilimler
http://bit.ly/2kqZSIQ
http://bit.ly/2k7zc3O
Adamın biri New York, Central Park’ta yürüyüş yaparken,
aniden kuduz bir İngiliz Bulldog köpeğin küçük bir kıza saldırdığını görmüş.
Koşmuş ve köpekle boğuşmaya başlamış.
Hayli uzun bir uğraştan sonra üzeri yara bere içinde
kaldığı halde köpeği öldürmüş. Ama küçük kızın da hayatını
kurtarmış. Son anda bu sahneyi gören polis nefes nefese
olay yerine koşmuş ve adamın yanına gelmiş.
Sarılıp teşekkür etikten sonra ‘Sen’ demiş’bir kahramansın,
yarın bütün gazeteler seni yazacaklar.
Ve göreceksin başlık da şöyle olacak;
Cesur New York’lu küçük kızın hayatını kurtardı.’
Adam ‘Ama ben New York’lu değilim!’ demiş.
Polis ‘Fark etmez, bu durumda gazeteler şunu yazacaklar;
Cesur Amerikalı küçük kızın hayatını kurtardı’ cevabını vermiş.
‘Ama ben Amerikalı da değilim’ demiş adam artık şaşırarak.
Polis ‘Ya, o halde nerelisin?’ diye sorunca adam yanıt vermiş;
‘Ben Iraklıyım!’
Polis adama başka bir şey söylememiş.
Ama adam ertesi gün gazeteleri aldığında şöyle bir başlıkla karşılaşmış;
‘Radikal İslamcı, masum Amerikan köpeğini öldürdü.’!
Bir haberin nasıl çarptırıldığına ve insanların nasıl yanlış bilgilendirme
( dezenformasyon) ilişkin güzel bir gül/düşün (fıkra).
Bir bilim adamı medyanın ‘’post-journalism’ düzenini şu şekilde anlatıyor:
“Demokrasi, politik bir savaş gibi algılanır bu düzende.
Tahrifat, hata, yanlış hüküm, içerik yoksunluğu çok önemli değil.
Çünkü bunların çatışmanın iki tarafına da bakan yönü var.
Kimse, ne kadar emin gözüküyor izlenimi verse de
hiçbir şey hakkında tam haklı değil aslında.
Herkesin peşinde olduğu tek şey var.
Bu tek şey “gerçek” değil, “zafer”.
Çünkü bu dünyada kazanmak haklı olmaktan daha mühim.
Bu tavır, bütün dünyada gazeteciliğin yerini alıyor
ve bütün haberler birer propagandaya dönüşmekte.”
“Bugünkü gazetecilik-ötesi medya düzeninde
her ulusal tartışma çok geçmeden iki tarafın karşı karşıya
geldiği bir mahkeme duruşmasına dönüşüyor.
Mahkemede de, uzlaşma yok. Ya masumiyet ya da suç var.
Oysa politika, farklı kesimlerin öncelikleri arasında
denge bulma sanatı. Bir toplumda
gerçek gazetecilik yoksa, herkes olayları sadece
partizan gözlüklerle görmekte ve politika bir kan sporuna dönüşmekte.
Televizyonlar bunu daha çok sevmekte, çünkü dramatik.’’
Bu düzende belli bir çıkarı olmayan ses yok gibi.
Gazetecilik yapmak yerine, patronu veya muktedirler
adına tetikçilik yapan gazetecinin, korkudan
ve çıkardan azade şekilde “kendi adına konuşma gibi
muhteşem bir zevkten” mahrum.
